Woehoe! Bijna negen weken erop zitten. Wat een record van huis zijn joh. En er komen nog zeven weken bij dat record. Hoewel ik hem wel begin te knijpen voor november.. dan begint het echte harde werk. Heel passend zo net na Halloween.

Maar ik ben over de eerste 'helft' van weg zijn en ik merk wel wat zo'n helft met mij heeft gedaan. Laten we maar even reviewen:

Ik vind het nog steeds een heel gek idee dat je ergens anders een bestaan opbouwt. Mijn kamer zag ik eerst als tijdelijke slaapkamer met de nodige verbeterpunten, nu zie ik het meer als mijn fort. Mijn bed, hoewel niet even comfi als thuis, is heilig. Ik zit erop, ik lig erop, eet erop, kijk tv erop, maak huiswerk erop, puzzel erop, leg er spullen op.. wat doe ik er eigenlijk niet op? Mijn kast is veranderd in een kast zoals je die kent uit vakantietripjes en oorlogsbunkers: er ligt een soort voorraad in aan dekens, handdoeken, toiletpapier, wasmiddel, shampoo, etenswaren en natuurlijk de nodige onderbroeken.

Verder storen de keuken en badkamer me ook minder. Hoe vervelend vind ik het nog met toilettas naar de badkamer te lopen en in een spaansbruine baddouche een beetje met gebogen nek en achter zo'n lelijk gordijn mijn haar te wassen? Of na elke kookbeurt die berg vaat met de hand te wassen en dan laten drogen op het aanrecht dat heel je werkblad vol ligt met te drogen vaat? Eigenlijk niet meer zo.

En hoe zit dat dan met alleen zijn? Ik red me wel op mezelf. Wel ben ik een van de weinigen hier met een privilege aan regelmatig mijn familie en vrienden langskrijgen. Zo is nu alweer het zusje van iemand aan het logeren, terwijl ze afgelopen weekend gewoon naar huis was gevlogen. Mij vind je dan wat sneller op mijn kamer. Ik ben aanspreekbaar, deur is gewoon open, en het fijne daarvan is ook dat je gewoon het huis 'hoort'. Lekker mensen horen kletsen en koken en de tv en dat herkenbare slash irritante sloffengeschuifel van Noa door het hele huis. Of dat getoeter en gecross horen van verkeer op straat, de vuilniswagen die langskomt om twaalf uur 's nachts of die roepende dronken man. Rumoer in huis, het werkt heel goed tegen het alleen voelen.

Ik kan het hier nog wel uithouden dus. En dat is maar beter dan met heimwee in bed piekeren. Wat daarbij wel helpt is gewoon dagelijks proberen naar huis te bellen. Ik gok dat we die gewoonte erin gaan houden als het voor het echie is ;)

Buenas noches.

- Anique